نوع آرمانی مهر نماز تربت آقا ابی عبدالله الحسین(ع) بود؛ بعد از پایان عملیات ، بعضی ها در به در و سنگر به سنگر وسائل باقی مانده از مزدوران بعثی را به هم می ریختند و برای به دست آوردنش سر از پا نمی شناختند. مهر تهیه شده از تربت آقا حکم کیمیا را داشت و داشتن آن مای? فخر و مباهات بود، که البته هرچه می جستند کم تر می یافتند.در چنین
مواقعی که دستشان از اصل کوتاه می شد ، می افتادند به مشابه سازی . قطعاتی خاص از سنگ را در محل شهادت دوستان می یافتند و با ساییدن آن ها روی آسفالت و بلوک ، مهرهای زیبایی در اشکال مختلف پدید می آوردند و رویشان ذکرها و نام های مورد نظرخود را حک می کردند و به یادگار با خود نگه می داشتند.داشتن مهر کربلا آرزوی دیرین? هر بسیجی بود. بسیاری از رزمندگان این مهره را از اسرای جنگی می گرفتند و عزیزش می داشتند. بقی? مهرهای نماز را اصولاً روحانی گردان با خودش به جبهه می برد و بین بچه ها توزیع می کرد، یا خودشان از منزل می آوردند . دربعضی از مناطق جبهه هم ـ مثل کرخه و شیخ سله و جزیر? مجنون ـ که گل سرخ رنگ و زیبایی داشت. افراد خودشان با آن مهر درست می کردند. به جهت وضع جوّی و بی ثباتی و جابه جایی های مکرر، عموماً مهر سنگ های سیاه و صافی بود که برای پیداکردن آن ساعت ها و گاه روزهای متوالی سین? رودخانه و دشت را می کاویدند.به خاطر استحبابی که داشت ، معمولاً نماز خوان ها از دو مهر استفاده می کردندو پیشانی و بینی خود را بر آن می نهادند و به پیشگاه دوست اظهار عجز می کردند. تسبیح و جانماز هم در جبهه از دو راه به دست می آمد. یا هدیه ای بود که بعضی از عزیزان شهید خود در عملیات های قبل داشتند یا جایز? فرستادن صلوات بود، یابه تبرک از مشهد مقدس آورده بودند. درصورت اول خیلی از آن مواظبت می شد و به ندرت بچه ها آن را به کسی می دادند . بچه ها این تسبیح ها را به انگشتر عقیق خود می آویختند تاتسبیح از دستشان به زمین نیفتد وگم نشود. انگشتر عقیق هم به قدری در میان رزمندگان رواج داشت که گویی جبهه و بسیجی بدون انگشتر، چیزی کم دارد وچیزی را گم کرده است.